Związki zawodowe cały czas postulują o podniesienie płacy minimalnej. Dążą oni do umiejscowienia jej na poziomie połowy średniego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Zdaniem związkowców pozwoli to pracownikowi na utrzymanie drugiej osoby na poziomie minimum socjalnego. Ponadto, wzrost płac minimalnych – jak twierdzą – ograniczy bezrobocie.

Z tym ostatnim argumentem nie zgadza się rząd oraz pracodawcy, którzy uważają zgodnie, że wyższe pensje oznaczać będą spadek zatrudnienia lub przeniesienie części pracowników do szarej strefy.

Oficjalne dane statystyczne potwierdzają jednak stanowisko związkowców. W 2002 r. płaca minimalna wynosił 35,6 proc. przeciętnego wynagrodzenia, a stopa bezrobocia osiągnęła poziom 19,7 proc. W 2012 r., kiedy pensje wzrosły po kilku latach podwyżek do 42,6 proc., stopa bezrobocia wynosiła 10,1 proc.

Dane statystyczne to jednak nie jedyny czynnik, jaki należy brać pod uwagę przy analizie poziomu bezrobocia. Zależy ono bowiem również od koniunktury gospodarczej, wpływającej na inwestycje i popyt, od skutecznej polityki rynku pracy, która powinna aktywizować osoby bezrobotne, a także od podatków, standardów edukacyjnych, poziomu zasiłku dla niepracujących oraz od uzwiązkowienia pracowników.

Należy również pamiętać, że wysokość płacy minimalnej może mieć wpływ na strukturę zatrudnianych osób. Z badań wynika, że im wyższe świadczenie, tym mniejsze zapotrzebowanie na absolwentów szkół i ludzi młodych. Wynagrodzenie musi być dostosowane do wydajności, a ta ze względu na brak doświadczenia zawodowego, może być niższa u pracowników z krótkim stażem pracy.